İSKELET ANAHTARI

cümle kapıları için

İSKELET ANAHTARI

Sedat Şanver

yazı kültürü

Her daim hocam

Raif Özben‘e

Tanrım, bütün bu gördüklerine nasıl tahammül ettin?

MUHARREM

Medet ya zaman; medet, bunca hızlı akıp geçme

İnkâr, kızıl haber olup kapıya dayanmış

Başımız dik, kanlı aksimiz çalkalanıyor kör kuyularda

Yüzde biriken çizgiler

Dayanamayıp taşlığa fırlatıyor tahammülü

Neyi kaybettik, kimse bilmiyor

Omuzda çaresiz bekleyiş yumağı

Sureti koruyan camlar delik deşik

Toprağın derinlerinde çatlayan yılan derisi

Yağmurun altında çöl rengi giyinmiş serçe

Söz,

Rüzgârı önüne katmış kovalıyor; ardında kesik başlar

Ahali,

Işığı görüp tereddütsüz secde ediyor kılıç önünde

Medet, mürvet, edep

Balık, suyun içinde suya hasret

Semaha duruyor kıble, mahrem döneniyor

Aşka gelip soyunuyor kalbi kırık rahle

Ufukta, kardeş ocağında semirmiş eziyet

Dayanamayıp sıyrılıyor kınından yatağan

Üstüne düşen kabahati işliyor kavruk hançer

Güneşin çeliği parlıyor tende, omuzdan ayrılıyor boyun

Merhamet, korkuyla koşmaya başlıyor uzağa

Şehirde edilen yemin kandırıyor evin sahibini

Peygamberlerin hayalarını tekmeliyor müşrikler

Ey kalbin kilidini açacak anahtar, ey gül yüze çöken hüzün

Al sök içimize yerleşen fitneyi; gel bitir ayrılığı, yokluğu unut

Duran kalp çarpsın, akan kan kesilsin

Aç bağlanmış dilin düğümünü

Gel ey güzellerin güzeli, bitir artık bizi sınadığın imtihanı

Ortalıkta dolaşan başıboş sözcüklerin ellerinden tutup

Bahçemize sürükleyelim elde kalan soylu anlamları

Söyleyin, bilelim; İbrahim’in atıldığı ateşe

Su taşıyan karıncanın bacağını kim kırdı?

Yürünecek yolları talan eden fırtınanın sahibi kim?

Söyleyin, hayatta kalan son kiracı

Neden bu gece bu kadar telaşlı?

Oyuklarda hırsızlığı meslek edinmiş saksağan yavruları

Etrafta kirli ayaklar altında ezilmiş bir çift üzüm tanesi

Cemaatin ağzı sımsıkı kapalı, kapılarda mühür

Yerde yatan tevekkülü görmezden geliyor sahipsiz ayet

Susuyor hüseyni makamında söylenen kelam

Hayat usulca çekiliyor damardan, başlıyor bin yıllık gece

Yırtık gırtlaktan boğuk ses fışkırıyor kefenin üstüne:

Medet ya insan; medet, bunca şehvetle kırıp dökme

ZİKİR

Nefes nefese, nefes nefese, nefes nefese

Dağın üstünde bulut, bulutun üstünde gök

Göğün üstünde yıldız dönüyor, hû!

Tezgâhta biçilecek esvap; esvabın cebinde ten

Tenin altında ruh; ruhun saklısında katre, hû!

Makas kesip atıyor kumaşın fazla parçasını

Yüksüğün içine hapsolmuş terzi dönüyor

Pamuk kozası iplik olup iğneye saplanıyor

Zapt edemiyor kendini, olduğu yere düşüyor rakkas

Elinden tut ve ayağa kaldır serkeş semazeni

Karıncanın sırtındaki buğday dönüyor; hû!

Hû ya hazret! Yetim kudüm, tavlı deri, yanık kasnak hû!

Kör çivili topaç; yekpare değirmen taşı

Hikâyeler anlatarak ilerleyen boşboğaz nehir

Gittiği her şehre yangını da peşi sıra götüren rüzgâr

Dolapta herkesten saklanan sarhoş kadeh

Dudağın kuraklığını gideren kekre şarap

Çemberi kasıp kavuran alev dönüyor lambanın fanusunda

Pervane ışıkta, ışık ateşte, ateş hurufatta dönüyor

Ölüm firari, şüphe tanıdık, pişmanlık kadim

Asil cesaret durmadan dönüyor çömlek çarkında

Çerçinin umursamadan çiğnediği bir tutam çamur yığını

Kırılacak testi oluyor suyun uğruna. Münkir kum, inat edip

Pişkin tencere, kulpsuz maşrapa, tohumluk saksı oluyor

Ciğeri terk edip meçhûl bir yola gidiyor neye üflenen ses

Dölü taşıyacak esinti, sabahı okşayacak bakış

Göğse atılan yumruk, yanağı delip geçen şiş

Göze batan parmak şifa oluyor yaraya

Narin kemik kaynıyor kırık yerinden. 

Gece yataktan kalkıp 

Günle beraber ışımaya başlıyor. 

Sen de çıkar koy artık

Meziyetin neyse ortaya; dönsün etrafındaki esrik âlem

Kim açsa o dişlesin ekmeği, rızamız var

Kim susamışsa o içsin mahrem şerbeti, kabulümüz. Etleri

O dağıtsın gurebaya. Sübyan çırak, çakallara saçsın artıkları

Cemaat, kanla dolu kurnada yıkasın bedenini. İsteyen

Baştan sona talan etsin bu küffar sokağı. Tutma, bırak

Kervanın ardına bağlayıp sürüklesinler bu sefil cemiyeti

Binalara saklanmış olamaz sahibimiz. Kendine çevir yüzünü 

Tevekkülle otur dairenin içine, avucundaki başağı tanele

Tohumu ayır sapından, gülün ardında secdeye dur

Düş yakasından nefsin. Elinden tutup durma şehvetin

Terbiye et hevesi; edep haznesine hapset gevşek dili

Ey itaat! Ey eksik aşka bedenini teslim eden acemi seyyah

Kapının eşiğine yığılıp körüğe âşık olan cahil demirci

Ateşi bırakıp dumanla; güneşi bırakıp gölgeyle

İçindeki mecnunu görmeyip el âlemle meşk eden maşuk

Köprünün her iki ucunda da oynaşan mağribi kitabe

Gideceği menzili unutup işittiği ilk söze kapılan meczup

Şefaat dileyen, hidayete eren, gayrullaha yakışan eziyet

Duvarlarını yıkıp zincirlerini çürüttüğümüz bu sefil kelam

Dalgaları boyumuzu aşan umman, ağzı köpüren akrep

Küreğe biat eden sandal, yelkeni diktiğimiz ipek mendil

Tek hüneri hır çıkarmak olan kıskanç lisan

Bırak hafızların sesini boğan hengâmeyi bir tarafa: Hû!

Senin özlemin; hırpalayan, paramparça eden

Tiftikleyip serçelere atan bu aciz yüreği

Bir yokuşun başında; tek başına, bir başına

Nefes nefese… Dönüyor başım. Hû!

MEFTUN

                     

Ey telaşla şehre ulaşmaya çalışan şımarık rüzgâr

Sabaha güvenip meydana saçıp durma serinliği

Bak, dalgalar iskelenin altına toplamış çalı çırpıyı. Anla,

Fırtınanın ortasındayız. Herkes, gemisinin kaptanı

İdareli kullan, israf etme payına düşen korkuyu

Bırak kırılsın testi, cahilin sofrasında doldurma kâseni

Tanrım sen bizi suyun azabıyla imtihan etme

Her yanı kırgınlık olan bu coğrafyada

Ömrün sonsuza kadar uzasa ne yaparsın?

Ne olur bu yangının gölgesinde bin yıl daha yaşasan?

Aşklar çıkarılsa içinden, ne kalır ömürden geriye?

Ne işe yarayacak göreceğin sonraki ihanet?

Avucundaki alevi serinleten yağmurun kıymetini bil

Tanrım sen bizi ateşin afatından uzak tut

Uymamız gereken kurallar muskalara saklanmış

Bilmekte geciktik peygamberlerin üstünlük sırasını

Hangi melek, diğerinden daha gerekli yeryüzü için

Oturduğu yerden senin kâbeni taşlayan münafık da kim?

Menzili kendisi olan dervişsin sen, utanma ayıplarından

Uçurumun kıyısında oynaşmak yakışıyor bu bedene. 
Bırak, İsteyen istediği dilde yeniden yazsın sivri kalemiyle

Uydurma bir tarihi bin yıllık duvarlara

Tanrım sen bizi insanın belasından koru

GANİMET

Adımın içindeki harfleri ezbere biliyorum

Aynadakinin kim olduğunu öğrenmeye geldi sıra

İbadeti terk ettim, ateşle ıslah ediyorum ruhumu

Güle bakarak arınıyorum şehvetin kirinden

Unutuşla temizleyeceğim elbet bu pasaklı bedeni

Ahlaksız bir inkâr dolanıyor damarlarımda

İnat ediyorum; biliyorum, boyun eğmeyecek gönül

Sonunda şeytan da kovacak beni küfrün evinden

Çıplak ayaklarla koşturuyorum kayalıklarda

Uzakta şamandıranın ucuna takılı kalmış ağ artıkları

Balıklar, büyük bir iştahla yüzüyor sepete doğru

Benim derdim ten kafesini yırtıp atmak

Yenildiğim için durmadan bağırıyorum boşluğa

Ezik çığlık olup düşüyorum ardından ıssızlığın üstüne

Av bitti; tekneler dönüşte, gün erken çöküyor şehre

Herkesin torbasında yakalayabildiği kadar kuşku kırıntısı

Kumların arasında çürüyor sülünes parçaları; olta şaşkın

Denizin kısmetini bilmeden götürüyor gittiği her iskeleye

Tezgâhta telaş, mezatta karmaşa, arastada koşturma

Yolundan çevirmeye kalkma suyu ve rüzgârı

Bırak istediği yere yürüsün kıblesi uçurum olan ahali

Hiç olduğumu biliyorum, kurtuldum yüklerimden

Şimdi daha rahat dolaşıyorum artık kendi sokaklarımda

İŞRÂK

Apartmandaki herkes elindekileri eşiğe bırakıp

Kendi doğusundakine küfretmeye başlıyor cuma günleri

Karşı meyhanede tek başına oturuyor yine aynı serkeş

Tabağın altına saklamış ekmeği ve tuzu

Yeterince büyüdün, istersen sen de gel iliş masaya

Ellerini kadehin ince tarafına yapıştır

Gırtlağını temizle, okulda öğretilen kelimelerle konuş

Hepimizin en parlak meziyeti bu: Her katliama haklı sebep

Her zalime afili isim uydurmak… Âlimlerin

Coğrafyanın uzak kenarından öğrendiği

Soylu tek yeteneği bu… Ayağa kalk

Melekleri dünyadan kovarak başla işe

Çatıdan aşağı fırlat bir an önce evliyaları

Durma; tekmele, önüne çıkan peygamberleri

Gerdeğe girecek hünsa bir tanrı bulmalıyız sana

Fırla, dışarı çık ve sulara doğru yürü. Bak bakalım

Tarihi ikiye bölen nehirler yerinde duruyor mu hâlâ?

Anla artık, tanıdığın her insanda tekrar tekrar yanıldın. Bak

Cumartesi günleri tövbe etmenin kapanış saatini geciktirdiler

Elde süpürge, ışıkların sönmesini bekliyor müştemilat

Balodaki gevendeler evlerine dönmeye başlar birazdan

Müezzin, mevlit bitiminde akide şekeri dağıtır cemaate

Hacı İsmail’in son isteği öğle namazına müteakip gömülmek   

Mirasçılar, malı mülkü yağmalamaya sabahtan başlamış

Avludaki herkes çöplükte bulduğu ne varsa koynuna tıkıştırıp

Kendi batısındakine ibadet etmeye başlıyor pazar günleri

ZAHİRÎ

Tanrım, nereye kazıdın suretini; göster, nerede yazıyor adın?

Hangi gülün yaprağı, hangi dağın altı

Kurumuş hangi kuyunun dibinde saklı güzelliğin?

Söyle, çaldığım kapılar neden kilitli?

Görmem gerek, içeride kim saklanıyor benden

Bekçiler boşa umutlanmasın; işin aslını öğrenmeden

Ayrılmaya niyetim yok akıbet eşiğinden

Kabulümdür taşın her şekli, her denizin köpüğü

Varlığın her rengi; yeter ki bileyim,

Hangi kavmin alfabesiyle yazılmış sözler bunlar

Öğrenip onların dilinde anlatayım başıma gelenleri

Gözümü karartan perdeyi kaldır

Kudretle imtihan etme zavallı kulunu

Duyduğum yalanlara inanma gücü ver

Şüpheyi alma elimden; bırak, çıkıp gideyim bu tenden

Öğrenmem gerek, kavgalar neden bizim avluya dökülmüş?

Sokakta oynanan oyunlarda neden hep ben yeniliyorum?

Anladım, çıkarmak mümkün değil hafızadan koyu renkleri

Çeşme bulup yıkasak da geçmeyecek elimizin karası

Üstümüze bulaşan dünya izlerini silmek mümkün değil

Ayağımıza takılmış zincir, boynumuza bağlanmış urgan

Sırtımıza yol yapmış kırbaç terk etmeyecek hanemizi

Sevgili, anla; kırgın göğe sürgünüz

İyileşirim diye iştahla bu yüzden yalıyorum yaralarımı

Sesimin çıktığı her vakit aynı soruyu soruyorum:

Tanrım, bütün bu gördüklerine nasıl tahammül ediyorsun?

VİRANE

Ben bu yangından sadece kelimeleri kurtarabildim

Hayatımın kırık yerlerini çamurla yapıştırdım birbirine

Çürümüş hatıralara el koyduklarında seviniyorum

Kurtuluyorum, hastalıklı bir parçamdan daha

Usta hırsız, gümüş şamdanı kendi evinden çalıyor

Mahalle bekçisi, saatin çarkını sahtesiyle değiştiriyor

Meydandaki çeşmeden su içmeye çabalıyor güvercinler

Sokak başlarında satılan afyon

Korkak adamların ciğerlerinde dalgalanıyor

Ayaklar yorgun, bilekler sancılı, tırnaklar sökük

Koltuklar oturup duruyor ıssız bir köşede

Ana rahminde öldürmeye başlıyor kardeşler birbirini

Korkak kırlangıç yumurtayı ısıtmaktan vazgeçiyor

Varlığı bütün ömür saran karanlığı

Koyu günahla birlikte defnediyoruz geceye

Kâğıtta yazılanları tersinden okumaya başlıyoruz

Tütün kokusu sarıyor etrafı; ortalık karışıyor

Katran ve duman, kavga ve kıyamet

Utanma duygusunu unutmuş mahşeri kalabalık

Yaşamak ucuz; suç hanesinde kasıtlı cinnet

Korkuyoruz meçhûlden, bizi çağıran gaip seslerden

Çekin artık bacaklarınızı sefil rahatlığın içinden

Karıp yeniden dağıtın kartları. Payıma ne düşmüşse

Söküp almaya kararlıyım elinizden. Bundan emin olun

Bu yangında herkesten önce kendimi atacağım ateşe

BEZİRGÂN

Sonunda ölüme çare bulduk, tek eksiğimiz aşk

Yaşamın bin türlü hâli olduğu söylenir. Bilen yok

Bin birinci hâl neden sebepsiz dolaşıyor ortalıkta

Neden bir kucaktan diğerine yuvarlanıyor mahrem beden?

Varlığa şirk koşanlar şişeye hapsedilmiş surete âşık

Çocuklar şahit oldukları mucizeyi

Titreyerek tarif etmeye çalışıyor birbirine

Ardından kervan

El ve ayaklarımızı da alıp gidiyor heybenin dibinden

Tüccar, hayâli kafileye emanet ediyor çalıntı mücevheri

Tenimin rengini yitiriyorum, ardından gülüşlerimi

Geride kalanlar korkarak sormaya başlıyor birbirine:

Hangi nehrin suyunda yıkayacağız çamaşırları?

Atların kirpikleri yola neden böyle uzun uzun bakıyor?

Karıncalara bizi gösterip

Neden durmadan gülüyor Yecüc ile Mecüc? 

Toprağın altı kaygılı... Böyle giderse

Gözlerimizi koyacak yer kalmayacak fotoğraflarda

Yatacak döşeği olmayanları ağırlıyoruz sırtımızda

Sofrada tek başına oturuyor nasipsiz misafir

Bütün serveti alıp götürüyor başımıza gelen felaket

Unutmayın, ekmeğin ve tuzun hakkı var üstümüzde

Ölüme çare bulduğumuz yalanmış. Adlarımızı

Ateşe ve buza yazarak avutuyoruz kendimizi

HELÂK

Bağırarak konuşmasın cemaat

Vitrinde duran suret rahatsız oluyor

Gel, birlikte söyleyelim bildiğimiz şarkıları

Sahipsiz köpekler gibi dolanalım kapı önlerinde

Dilin altında unutmuş olmasak jileti

Çizerek iyileştirmek de mümkün olacak yaraları

İstersen, cevabı olmayan sorular soralım birbirimize

Herkesin şaşıracağı sırrı, ilk biz fısıldayalım kıblemize

Vakitsiz secde edelim ateşin sığmadığı kubbenin içine

Kasıklarımızın arasında ahlaksız ilişki kurma biçimleri

Gazaba uğramış bir kavmin adıyla başlasın dualarımız

Ahali evini temizleyecek kırkikindi yağmurlarında

Islak karanlıkta, akan suda, yurtsuz nehirlerde

Kadınlar hayra yormayacak

Eteğin altına saklanan parmakları

Yıkanmayı aklından bile geçirmeyecek duvarlar. Bırakın

Geçkin erkekler kırgın çığlıklarla koştursun iç avluda

Gördükleri her boşluktan içeri girecek elbet oğlan çocukları

Patlaması mümkün bütün mermileri toprağa gömün

Belki yararı olur, baltayı çıkarın sandıktan

Kan görmekten korkanlar gözünü kapatsın. Birazdan

Büyük bir şehvetle suratlarımıza saldıracağız

Vitrinde kimin putu duruyorsa ilkin onu parçalayacağız

Bırakın, isteyen istediği gibi konuşsun; rahatsız olan yok

Kendinden başkasını dinleyen kalmadı nasılsa aramızda

MUTRİP

Hanenizde çalgı çengi; siz çalın, âlem oynasın

Sır, çalıların arasına gizlenmiş çıplak teni okşuyor

Yapraklar kalabalık, görmek ne mümkün ağacın köklerini

Kollar açık, sarılacak beden bulan şanslı

Çaresiz hâlimize ne kadar da yabancı kadim dostlar

Temkinli ol, mahremden uzak tut tüccar çıraklarını

Alışma esrarın karanlıkta ciğerine çektiği çileye. Bak

Şeytan, sorularla kirletiyor ruhumuzun üstünü başını

Kemiklerini ağrıtan sözleri toprağa emanet edip

Anlamaya çalış fırtınanın derdini

Bu kadar yüksekten düşeceğim elbette gelmezdi akla

Üzerime doğrultulmuş namludan korkmuyorum

Öğrendim;

Aşk da hayat da zorlamaya gelmiyor

Gördüm;

Bu kavgada tanrının tarafsız kaldığı yalan

Biliyorum;

Çocukların gözleri devletin bekasından daha önemli

Daha önemli elbet insanların ömrü imparatorluk tarihinden

Kimse sessiz sedasız ölmeye tahammül edemiyor

Herkesin aklında binbir türlü kahraman olma hayâli

Gün bitiyor, bitsin; yara tahminimizden derin

Bakın, cümbüş başladı yine bildiği tek şarkıyla ibadete

Aşikâr olan şu: hanendeler ezelden keyfe müptela

TENHA

Sevgili, elinden tutmuş çekiştiriyor ayyaşı. Atlıkarınca

Panayır yerinden gökyüzüne giden yolda dörtnala ilerliyor

Yerleştiğim her kovukta farklı yalnızlık buldum kendime

Yükseklerde dağ, uçurumlarda yosun tutan taraf oldum

Kıyı kahvelerinde kumsalı kaplayan sahipsiz bakış

Teknenin baş kısmında yardım çığlıkları atan paslı ırgat

Baktım ve ölümün hırkasının altında ne olduğunu gördüm

Aşkı çıplak tenime giydim, sırrımı ilkin yollara söyledim

Çaresiz, kekeme dille tarif ettim içimdeki eksikleri

Vardığım her şehirde kendime uygun korku buldum ben

Hapishane köşelerine iliştirilmiş kübik kule

Camii avlusunda yaldızlı revak

Kuşatma zamanları tunçtan kale kapısı

Meydana bağdaş kurup oturmuş çınar ağacı

Körfezde belden aşağısı tutmayan martı sesi

Esnaf lokantalarında ekmeği bol köfte

Bıraksalar, terk edilmiş yamaçlara yeni yurt kuracağım

Rüzgârın üşüttüğü nehirlerde yıkarım belki de ağzımı

Olur olmaz bir ateş başında ellerimi ısıtırım. Şimdilik

Şiddetli harflerle tarif ediyorum derdimi. Biliyorum

Sözlerimin üstüne yama dikmezsem bedenim açıkta kalacak

Sen beni tamamlamazsan hep yarım kalacağım

Sonbaharın soğuk günlerinde durmadan üşüyeceğim

Dönme dolaptaki sarhoş hayâl görüyor aslında

Herkes bir başına, sevgilinin elini tutan kimse yok

MEZİYET

Geride kalanlar endişeyle anlamaya çalışıyor olan biteni

Kahvaltıda akışkan nezaket sürmüşler ekmeğe

Suratta uydurma gülüşler, hüzünlü dudak kıvrımları

Senetlerin altında afili imzalar; ritmik telefon numaraları

Çok katlı adresler; dolapta dört çeker etek-ceket takımı

Geleceğe ait küçük kâğıtlara yazılmış notlar

Sonraki yüz yıla gönderilecek mektuplar

Cennette yapılacaklar listesi

Evin salonuna asılacak çerçeveli tablo

Hafta sonu gidilecek lokanta

Şirket gezisinde yüz ağartan gömlek yakası

Sonraki sevişmeye hazırlanan dantelli iç çamaşır

Aybaşlarında kanamamız fazla oluyor nedense

Araba duruyor ansızın

Fermuarını kapatıyor tamirhaneler. Unuttunuz mu?

Rulet masasında kafamıza sıkmıştık son mermiyi

Pokerde kaybedeli çok oldu onurlu yürüyüşleri

Mağazalar arasında koşturuyor kredisi yüksek vatandaşlar

Nefesini tüketip dönüyor herkes parlak giysilerin içine

Müşteriler bedeninden bir parçayı sonraki taksit için ayırıyor

Şanslı olup karşıya geçenler akıl sır erdiremiyor gördüklerine

Biliyorum sevgilim, sen de yorulacaksın bir zaman sonra

Sana duyduğum bu aşktan, başka yeteneğim kalmadı

Her geçen gün daha çok korkuyorum ben kendimden

ARINMA

Şehrin ışıklarında rengi değişiyor çok katlı evlerin

Zührevi hastalıkları eşit paylaşıyor kırmızı sokaklar

Dokunmamız yasak cennet meyvelerine

Belki de bu yüzden bütün köylüler

Durup durup protesto ediyor katedralleri

Cemaat, parmaklarının arasına sivri muşta takmış

Cepte çelik boğma teli, zulada sustalı bıçak

Saatli bomba, akıllı füze, altın rezervi

Sermaye memnun değil ahirette kendisine ayrılan masadan

Yeri, göğü ve suları; gecenin uysal, günün telaşlı yanını

İnsanın kirinden ne temizleyebilir, bilmiyorum

Anlıyorum, bu iş böyle olmayacak

Efendi çocukları sevmiyor hayat

Küfür ile başlıyorum konuşmaya

Son paramı fahişelere harcıyorum

İnançlarımı kumarda kaybediyorum

Toplamaktan vaz geçtim tarladaki ürünü

Umurumda değil, tefeci alıp götürsün hasatı

Elimdeki çuvalı fırlatıp çıkıyorum terbiye edilmiş bahçeden

Tövbe kapısını sımsıkı kapatın arkamdan

Yumruğumun üstünü paslı tenekeyle çiziyorum art arda

Avcılar, kanın kokusundan yakalayabilir beni bir tek

İyice bakın gözlerime, karşınızda duran bu küfrü

Mutlaka duymuş olmanız gerek bir yerlerden

Kimseye sevgili oldum mu, emin değilim

Tanrı olamadım bu yaşa kadar; bunu biliyorum bir tek

KAZAZ

Tanrım, hayatın kendisi ne büyük eziyet

Biteceğini bildiği bir yola nasıl başlar insan

Sonunda bekleyeni olmayacaksa

Kavuşacak sevgili yoksa şarkılar susunca

Gırtlaktan çıkan bunca ses ne işe yarayacak

Vardığım yerde senin durduğunu söyle

Korkarsam ellerimi tutacağını

Üşürsem sarılıp ısıtacağını bileyim

Sonrasını seninle devam etmeyeceksem

Boşa gidecek yürüdüğüm bunca mesafe

Kıblemden şüphe duymama izin ver

Kapından girmeden sorgulama inançlarımı

Yaşayarak ödedim elbet günahlarımın kefaretini

Hakkettim başıma gelen bütün belaları. Çıkıp

Gidiyorum bu ölü bedenden, üniformamı başkasına verin

Gülün muhasebesini tutan kalem böyle yazsın deftere:

Borcum yok kimseye; ipeği eğirdim, esvabı diktim

Perişanlığa tahammül etmeyi öğrendim

Alacağım var sana gelirken karşılaştığım herkesten

Ezberlediğim yalanlar yetmiyor artık aşkı anlatmaya

Yoruldum, bıraktım meçhûlü kurcalamayı

Bıktım eksik taraflarımı şikâyet edip durmaktan

Sokakta benden daha yakışıklı suç dolaşmıyor

Tanrım, hayatın kendisi elbette büyük eziyet

Biteceğini bildiği her yola başlıyor yine de insan

KETUM

Bir kadının simsiyah saçları kadar uzun uzadıya

Susmayı becerebilen kimse var mı aranızda?

Diyelim ki gün ışır ışımaz

Hepinizden daha esmer görünüyor tenim. Belki de

Doğuştan engelliyim ipliğe düğüm atmakta. İhtimal

İğne deliğinden göğü görmekte bu yüzden zorlanıyorum

Çok geç fark ettim kelimelerin jiletten keskin ağzını

Ve gırtlakta patlayan seslerin

Alfabede olmadığını okullarda öğrendim

Doğuştan ölmem gerektiğini bayrak uğruna

Ben küçükken, babam baba iken

Anneler her kapı gıcırtısında kara haber beklerken

Beşikler postalla devrilip tıngır mıngır

Her baskında develer tellal, pireler berber

Sizin dedeleriniz dâhil herkes iş başındayken

Tarihte kahraman olma piyangosunu

Hep üniformalı memurlar kazanırken... Duyduk,

Çatırdama sesleri geliyor toprağın derinlerinden

Kimlik kontrolü başlayınca işin aslı anlaşılıyor

Bir tek sert yerlerinden kırabiliyor

Coğrafyanın dağları ve nehirleri… Her tarih,

Eninde sonunda kendi çöplüğüne dökülüyor

İnsanlar ne kadar büyürse büyüsün

Akıllarında çocukluktan kalma aynı soru:

Efendiler,

Aranızda ilk aşkı ilk ihaneti olan var mı?

TEBDİL-İ MEKÂN

Yokluğun karşısında el pençe duruyor haddini bilmezin biri

Ardından dayanamayıp sonuna dek açılıyor hiçlik kapısı

Kokusundan tanıyabiliyoruz artık birbirimizi

Serinliğe oturup cehennemin terini siliyoruz

Kimseye göstermeden eksik yanlarımızı

Anne dilinde ağlayabiliyoruz bir tek

Mümkün olsa da gebe kalsak geçmişte bir güne

Gürbüz çocuklar doğar elbet tarihin sert döşeğinde

Acı sütle emzirmeye başlarız yoksul ağızları

Memelerin ucunda bekleyen acemi tat; su ve nebat

Merhamet esirgenmez coğrafyanın kurak dudaklarından

Ölülerden korkmayı bir tarafa bırakalım

Defterden usulca siliniyor yeryüzünün çıplak sureti

Hiç olmazsa son defa söyleyin, bilelim

Tek başına nasıl yürür insan zamanın üstünde?

Rüzgâr, farkına varmaz mı denizin yorulduğunun?

Vakit gelip dayanır kapıya. Kumla tazelenir abdest

Yaşlı çamaşırlar külle çitilenir. Anlarız

Eskidikçe dünyaya bakmakla yetinmez gözler

Yeniden yaratmak ister gördüklerini. Şimdi

Bir köşede saçlarımızı taramaktan başka ne gelir elimizden

Usul,

Önünde bunca zaman beklediğim kapı her daim açıkmış

Uzatılan eli tutmakta cahil olan benmişim meğer

ELÇİ

Ben cenneti her daim kendi içimde buldum

Ruhumu yakacağım cehennem bulun bana

Kimsesiz mihrap, yeşil minber, yekpare mermer

Lime lime olmuş cemaat, nefesi eksik evliyalar

Her taraf alev ve ateş; kesin emirler fokurduyor kazanda

Zebaniler anlaşmayı bozmuş. Sayfayı çevir; bak, ıslahevi

Yangınları kalıba döken uçsuz bucaksız bir haddehane

Kapat kitabı: Günah eritme potaları, haram üfleyen körükler

Soğuk hava deposuna istiflenmiş ayak kokuları

Şoklayın tırnakları, sevap defteri bildiklerini söylesin

Manzara açık: kesik parmaklar taşıyor buz tutmuş şelaleden

Sakallarım durmadan murdar uzuyor

İnsanları tanımanın yan etkisi olsa gerek

Çocukken işlediğim suçları üst üste asıyorlar bıyıklarıma

Uykumda sayıklayarak af diliyorum meleklerden

Vaktin gelmesini beklemekten başka işim kalmadı ömürde

Herkes emin adımlarla istikbale doğru yürüyor, yürüsün

Türbeleri tavaftan yoruldum, bıktım taşlara yüz sürmekten

Tapınaklara sırtımı dönüp sana doğru koşmaya başlıyorum

Biliyorum

Mümkün değil emekleyerek ulaşmak sahibimin yanına

Kendimden eminim; başka yere gitmeyeceğim, buralıyım

Sevgilim, sen de gel giysilerini çıkar, çırılçıplak otur karşıma 

Tanrı bir tek senin yüzünde durmadan görünüyor bana

CAN-I CANAN

Çamurdan yarattığımız bu bedene ruh üfleyecek olan kim?

Senin kokun elbette, yeryüzünü insanlara sevdiren

Elbette senin sözün

Bu sahtekâr âlemi değiştirecek tek cesur çığlık

Çantamda üçkâğıtçı rehber, cebimde sahte kimlik

Elimden gelse oracığa gömeceğim soysuz yalan torbası

Güvercinlerin sırasıyla boğulduğu Yusuf kuyusu

Zeytuni, taklacı, hünkâri; şebap ile ispir bağdadi

Topuğa batmaya hazır deve dikeni

Dağ başları, tekinsiz kurt ulumaları

Birbirine sürtününce alev alan dalların kuru parçaları

Yılan ıslığı, yarasa kanadı, minare gölgesi. Anlıyoruz

Aradığımız tanrı değil, tanrıya giden yol

Alfabedeki ıslak harfleri

Sırasıyla yapıştırıyoruz bahçenin çitlerine

Gizli bir dilde anlaşmaya çalışıyor başak taneleri

Başka çaremiz yok; mevsim kıtlık kıran

Koklayarak tanıyacağız birbirimizi bu zindanda

Elbette ilkin senin sesin duyulacak sabahın serinliğinde

Bu haşarı dünyayı ıslah etmeye uğraşan

Senin adın kaplayacak insanların sığmadığı boşlukları

Korkmayacağız geceleri mezarlıkta dolaşmaktan

Sana gelen ıssızlıkta yürümekten çekinmeyeceğiz

Aklımızda kalan balçıktan bir hayat hikâyesi

Çaresiz, içimize üflüyoruz son nefesi

EMANET

Çocukluktan kalma bir heves giysilerimi parçalıyor

Kim bilir, sabaha nasıl ulaşacağım bu soğuklarda

Sevgilim, seninle paylaştığım zaman

Ömrün tek mükâfatı bana. Uyurken

Üşüyen hâllerin geliyor aklıma; sırtının çıplaklığı

Öpüldükçe şımaran, şımardıkça büyüyen meme uçları

Kendini kelimelerle koruyan dudakların... Sevişirken

Dünyaya meydan okuyan çığlığın... Korkma,

Ben elbette yürürüm sonuna kadar

Ucunda senin durduğun hasreti

Kollarım senden başka kime sarılabilir ki zaten

Tenimi kaskatı kesen düşkırımlarında. Bırak,

Kim nasıl isterse öyle yaşasın kalan günleri

Umurumda değil yüzlerdeki uyduruk şefkat

Elbet, pazarda satılan merhamet kırıntıları

Üstümüze yapışmış sefil ahlak kuralları

Çamaşırların altına saklanan meziyetler. Yurdumuz yok

Yangında bizim ateşimizle yandı mahçup mabetler

Biliyorum, edepli durdukça

Avucumuza yeni bir felaket daha sıkıştıracaklar. Bak,

Yenilgiyi tarif eden sözler ağzın kıyısında çürüyor

Koltuğumuzun altında ipek atlaslara sarılmış zahmetli sır

Terledikçe kasıkların arasından göğe fışkıran hararetli su

Ensemizde ölü hücreleri yakışıklı kılan baharat kokusu

Büyüdüm, sıcağa da soğuğa da alıştım

İlk iş, kimlik kartımı yırtıp attım şehrin çöplüğüne

Üşenmedim, ıssız rüzgârlara astım iç gömleğimi

HAMUŞAN

Katilini affeden bu hoyrat da kim?

Bu ölüler neden hiç konuşmuyor?

Sokağın her köşesi buz tutmuş

Bir araya toplayın dünyanın bütün günahlarını

İstatistiklerde, milliyetine göre ayrılacak yetimler

Öksüz ve mağluplara ayrı yatak hazırlayın koğuşta

Ruhumuzu avutacak bahaneler bulalım

Çekip gitmeliyiz bu dağınık şehirden

Talan edilmiş hayâllerden kurtulmamız gerek

Bak, gök çığlık atıyor yüzümüzü görür görmez

Mendillere ateş ediyor gözü kara adamlar

Kuş cıvıltıları havalanıyor arka cebimden

Çaresiz bir hâlde bakıyorum senin olduğun tarafa

Ellerine, alnındaki çizgilere, dudak kıvrımlarına

Gerçek adımı arıyorum anlatılan hikâyede

Avucumda ürkek ve yaşlı bir efsane 

Sana doğru fırlatıyorum terli sözcükleri

Yaşamak istediğim yerlerin girişine

Korktuğum insanların adlarını yazıyorum

Tanrı ve devlet, tanrı ve devlet; tanrı, devlet ve aşk

Sevgilim, sıkıldım ortalıkta dolaşan bunca yalan dolandan

Kendime doğru koşmaya başladım

Bu coğrafyada sığabileceğim tek ülkeye

Yangını başlatanlar yıkıntıların dibine çömelip

Benimle birlikte ağlamasın bir daha

RÜTBE

Hava soğuk, yiyecek yok, mühimmat tükendi

Muskaların içine koyup ısıtın asker künyelerini

İnanması imkânsız haberler kaplamış meydanı

Kan donduran rozet iliştirmişler kaputun yakasına

Sevgilim, senin yanına uzanmak isterdim ben

Yaz sıcağında, öğle vakitleri, azgın ten rengiyle

Yeryüzünü çıldırtan bir gülüşü vardır bebeklerin

Haydi, gülelim; sevinsin tüm ağız, dişler ışısın

Epeyidir bekletip durduk okunması gereken duaları

Binelim cenaze arabasına; tabuttaki ne kadar tanıdık biri

Yüzü nasıl da benziyor gençliğimize

Kursakta sıkışmış mermi çekirdeği, hayra yoralım

İlkbaharda

Tutuşmuş mektup ucu gibi kokmak isterdim ben

Bir kadının koynunda, taze fesleğenlerle birlikte

Bir dostun yanında uyuyabilirim kaygılardan arınıp

Bir ağacın altında bekleyebilirim kavuşma vaktini

Serçe havalanır, tavşan kurtarır kürkünü tuzaktan

Hiç olmazsa bu sefer böyle bitmeli anlatılan masal

Ansızın yanık nüfus kâğıdı olup ölüyor acemi ordular

Vurulup alnının tam ortasından, şark cephesinde

İSTİHKÂM

Geçit törenlerinde parçalanan bedenleri avutacak

Sokak oyunlarını bilen var mı aranızda?

Herkes ortaya çıkarsın cebinde sakladığı oyuncağı

Azıcık da sahte gözyaşı, plastik utanç

Biraz merhamet dağda kıvrılıp yatan keklik için

Yaşamayı kesintiye uğratan uygun adım marşlar

Evin balkonunda kendi boyuna yetişmiş çiçek

Saksı içinde büyütülmüş şarkı nakaratları

Bir ninni, kelebekler rahat uyusun diye uydurulmuş

Unutmayın sakın, kemikli etler şarapla terbiye edilecek

Defne kokusu eklemeyi unutmayın manzaraya

Dikkatli olun, buradan sonrası başkasının vatanı

Mesai saatlerinde yasak bölge

Marşlar ve vurulmuş bayraklar içtimada

Muharebeden kurtulanlar yaralarına merhem sürüyor

Savaştığı sipere gömüyorlar şehit düşmüş ayıpları

Bir anne sevgiyle bakıyor vurulmuş oğluna

Gelin, kalbimizde yatan kötürümleri ayağa kaldırıp

Böyle bakalım biz de, asfaltta sürüklenen cesetlere

Hatırladım nihayet küçükken oynadığımız oyunları

Devlet

Tek atışta yere seriyordu halkların yoksul çocuklarını

NAKİL

Tarihin vakitsiz bitişinde coğrafyanın elbette suçu vardır

Zaferler üzerine söylenmiş şarkıları çıkartsak dilin içinden

Kış, oldukça sert geçecek dağlarda sevişenler için

Cebimizde kayıp evlat hikâyeleri, zarfı açılmamış mektuplar

Bir de babalarla birlikte sulara gömülen şehirler

Güle oynaya gittiğimiz savaştan torba içinde dönüyoruz

Arkamızda kendimizden başka kanıt bırakmadık

Çocukların kesik bacakları anlatılır masallarda

Eksik parmaklar, titrek kollar, ipte morarmış boyun

Tek başına uzayan kahraman tırnaklar

Ölülerin kolunda sepet, beden salınarak yürür arastada

Türbe duvarında yanan mumu bir an önce söndürün

Yanlızlığına dönsün meleklerin cinsiyeti

Dikkatli olun, tanrıların da anlam veremediği

Tuhaf yazılar asmışlar evliyaların başucuna

Kâhinler fazla meraklı; sır, kendini son yenilgisine saklıyor

İçimde ne varsa dünyaya dair, alıp götürüyor bu telaş

Yanık sözlerle tarif ediyorum ağzımdaki tuz tadını

Kurtuluyorum kemiklerimi parçalayan hastalıktan

Mahallenin talan edilmiş tarafı örtüyor kadınların yüzünü

Sevişmeye dair ahlak yasalarını siliyorum elimdeki kitaptan

Kala kala kırgın hatıralar kalıyor koynumda

Bir de, gençlik yıllarında uyuyan geçmişe taralı saçlar

Tarih biter, coğrafya yenilir, suç elbette uygun marş bulur

Karanlığın içinde siyahı aramak düşer payımıza

KARIŞIK RÜYA

Bir aşk borcum vardı kendime doğarken

Elimi çok sık sürdüm bu yüzden tüylü yerlerime

Bulun getirin eğri hançeri her neredeyse

Etimize sapladığınız çivileri çıkarın

Kırın ve alın şişedeki mesajı

Okuyun, ne yazıyorsa içinde

Hazırız hakkımızda verilmiş fermana

Yorulduk gurbet şarkılarını sık söylemekten

Coğrafyanın her köşesinde istenmeyen misafir olmak

Ürkütüyor bildiğimiz duaları

Ağıtımızı yakacak nefesler tükenmiş

Tanrıyı kandırma derdine düşmüş münafıklar

Bizi ıslah edecek yeni söz bulması gerek usta kalpazanın

Mezara kadar sabredin, dönüşte bir eksiğiz nasıl olsa

Senetlerin altındaki imza bana ait değil. Ellerim dâhil

Alacaklı olan herkes utanmadan yalan söylüyor mahkemede

Bir kadın, çıplak omzuna acımasız erkek kafası yapıştırıyor

Ordunun kurmay heyeti kumarda son defa kaybediyor vatanı

Korkuyorum elbet bedenimi kaplayan çıbanlardan. Nedense

Yarayı kemiren kurtlar gözlerini çevirmiyor başka tarafa

Bu kadar korkak olma, çıkar kılıfında paslanan bıçağı

Kes at kökünden akrebin kalbine saplanmış iğnesini

Elini de çek artık tıraş edilmiş yerlerinden

Ödeşmiş olmalısın hayatla. Şahadet ederim ki

Aşk dâhil, bütün borçlarını ödedin kendine fazlasıyla

SADIK RÜYA

Ahali sana mecnun diye sesleniyor, sen aşksın oysa

Yıkık duvarlara, kuru ağaçlara; söze ve gırtlağa

Tutuşmaya hazır çalılara yasladım sırtımı

Yerlerinde durmazlar diye sokak adlarını ezberledim

Gurbetteki komşum yurdundan kovulmuş şarkılar oldu

Farkını ödeyip inancımı değiştirdim kalabalıktan biriyle

Uyansak anlamaya çalışacağız elbet olan biteni

Yüzümüz yara bere, bileklerimizde derin çizikler

Kabadayıların yumruğu cesur ve sert

Rüyaları hayra yoracak müneccimler kayıp

Kadınlar, memelerinden uzak tutuyor şahsiyetli acıları

Erkekler, değişik bir dil daha biliyor para kazanırken

Çocuklar, tuhaf renge boyuyor yepyeni oyuncakları

Bebekler, farklı dine inanıyor hava soğuksa

Köpekler, kediler, güvercinler; zırh kuşanmış ordu komutanı

Yalancı bir masal kahramanı olup birlikte yürüyorlar savaşa

Yaşadığımız hayatın yüklü faturasını uzatıyor veznedar

Gözünü kapatıp ölü numarası yapıyor başucumuzdaki saat

Çekip alıyorlar yine üstümüzden edep yerlerini örten örtüleri

Öpüştüğümüz yatakların rengini unutmak ne büyük şans

Çıplak bir meydandayız; cemaat, deliklerden içeri sızıyor

Alacak verecek bahsini kapatın, ödeştik hepinizle

Utandığımız ayıpların sebebini 

Bir daha sormaya kalkmasın kimse ellerimize

Mahalleli adımızı yanlış söylüyormuş, aldırma

Doğrusunun ne olduğunu bilen yok nasıl olsa

KOLONYAL CİNAYET

Silahın tamburasını hızla kurdu piyadelerin başkomutanı

Vaktidir, düşen tetiğin tık sesi de duyulur birazdan

Balık sepetindeki çürümüş kokuları yiyor kediler

Kaptan siyah tayfalara temizletiyor teknedeki günahı

Mahzende gezgin zamanlardan kalma sözlük ve kement

Saraylarda kök boya, şato yakınlarında çerçeveli renk

Mağara dibinde saklanan yeniyetme peygamberler

Ağaç kovuklarına istiflenmiş diş tıkırtıları

Büyük ihtimal, titrek alevler de söner yakın tarihte

Buradan başlıyoruz: Eşit olmaktan. İlk işimiz bu

Pagan taş parçası bütün duvarı ayakta tutuyor

Biz, inanan tarafız. Münkir olan kuşkucu rüzgâr

Aramızda kalsın: İnancı zayıflamış çiftçiler

Tek başlarına da mutlu olabilirlerdi bozkırda

Hayra alamet değil şehrin bu kadar kalabalık olması

Konuşmalardan vergi almaya kalkmasaydı eşyanın ruhu

Tanrıyı binalara hapsetmek aklına gelmeyecekti sermayenin

İmparator, terk etmeyecekti en yaşlı sömürgesini

Tetik düştü, mermi ilerliyor; obüsler de ateşlenir az sonra

Ceylanların çığlığını duymaya başlarız üç vakte

Dikkatli olun; avcı, farklı renk üniforma giymiş bu sefer

Her patlamada altını ıslatan misyonerleri kenara çekin

Kraliçe ibadete başlayacak birazdan sanayi tezgâhında

RASATHANE

Herkesin derdinin büyük olduğu dünyada

Adreslerimiz kayıp, sermaye zayıf, cepte üç kuruş

Adımız silinmiş yıldız haritalarından

Çantada kuru ekmek; tahin, pekmez

Elimizde tehlikeli tarafları gösteren pusula

Kayığın rüzgârdan gayrı yoldaşı kalmamış

Suda yürümeye kalkan peygamberlerde itikat zayıf

Açtım gözümü ve vaat edilmiş âlemi gördüm

Işık ve karanlık birbirine geçmiş

Isınacak yuva arıyor hayır ve şer

Bir ipucu olsa anlayacağız; kim zalim, kim mazlum

Sımsıkı kapadım yüzümde taşıdığım yetim ifadeleri

Bildiğim dilleri çalı çırpıyla örttüm

Sözcükler üşümesin, yaprak serpiştirdim seslerin üstüne

Bahçede gördüğüm ne varsa unuttum, soğudum kendimden

Çare yok, göğün payına düşen bu kadar

Kuşların kursağında ne kalmışsa onunla beslenecek bulutlar

Dikkat edin, gezegenlerin adı da değişecek günün sonunda

Hayatı yenmek mümkün değil, bunu anlamak gerek

Su akacak; gün bitip gece başlayacak

Çocuklar doğarken yaşlılar uyuyacak

Kural bu: Olduğu yerde eskiyecek hatıralar ve gökyüzü

İnat etmeyi bırak, ölüm mutlaka kazanacak

Gelin birbirimize yükselen burcumuzu söyleyelim

Belki bir işe yarar kalbimizin falına bakmak için

SÖZ MENDİLİ

Bütün bu kırgınlıklardan sonra

Sığınacağım bir yurdum olmalıydı

Yürürken çekilmiş fotoğraflarıma bakıyorum

Kıyıda köşede ağrıyı yedeğine almış koltuk değneği

Uçuruma hayranlık duyan çakıl taşı

Etrafa saçılmış susam kırıntısı

Ruhu pazarda ucuza satılmış yarım yamalak ses

Kim bilir hangi gurbet kabul edecek bizi içine

Desem ki:

Ateş olup yak, rüzgâr olup uzağa götür

Yağmur olup toprağa bırak bedenini

Sonsuza gönderdiğin zarfa pul yapıştırmayı unutma

Kurtul artık kendini hapsettiğin bu zindandan

Yık ruhunu korumak için ördüğün duvarları

Sakladığın yerden ortaya çıkar

Tüm evreni baştan çıkaracak delilikleri

Bunca zaman sana yoldaşlık eden güvercinleri doyur

Çiçeğin suyunu ver, dökülen kanın bedelini öde

Kimsesizliğe gidiyoruz, herkesten uzağa

Biliyorum sevgilim; yol uzun, gece karanlık

Mahalleli, ipini çözüp ortalığa salmış azgın korkuları

Vitrindeki mankenlerle sevişmek için sıraya girmiş ahali

Farkındayım, sana varmama daha çok vakit var

SERENCAM

Kadınlar sevdi seni, sen de kadınları sevdin

Mutlu oldun, acı çektin; üzdün ve üzüldün

Zor da olsa kabul et artık: Yenildin

Bunu çok geç anladın, kalabalık oldun kimileyin

Eksildin hiç ummadığın zamanlarda

Seçimlerde tuhaf renkli partilere oy verdin

Çalgıcılar

Notaya dökülmüş sözleri beyninden içeri üfledi

Tanıdık esnaf tek tek eksildi sokak aralarından

Dükkânlar veresiye ışıklarını erkenden söndürdü

Cemaat en çok yenilgiyi yakıştırdı sana

Kulakta kiracı işitme cihazı, gözlerde fanus

Ayrılık mektuplarını iğnelediler göğe

Terziler fark etmedi; dikiş yerlerinden kanadı bulutlar

İşin içinde olmasak biz de inanmazdık: Bacakların arası,

Saten örtülerin üstünde uzun müddet çırılçıplak savruldu

Saçlar ağardı, yüzün kenarları sarkık, dişlerde çürük çarık

Seslerin günden güne kalınlaştığı da aşikâr

Sevgili izin verse, eller son kez doyasıya sevecek memeleri

Ardından uzak duracak zamana emanet bedenden

Mahallenin kapısını kapatıp terk edecek şehri

Daha çok rüzgâra benziyor şimdi geride kalan ömür

Kadınlar da, çocuklar da, sen de…

UFUK ÇİZGİSİ

Ahali bunu böylece bilsin: Yenilmedik

Yenilmiş gibi bakıyoruz sadece dünyaya

İşine gelen herkes karşımızda durup yüzümüze gülüyor

Kazanan katta oturuyor her daim komşular

Her şey acele: ayrılıklar, uğurlamalar, veda sözcükleri

Matem ve ağıtlar

Bilen yok, hangi dağın taşıyla örülmüş bu keder

Yumurtadan çıkan serçe meraklı:

Bizden önce ne olup bitti bu işveli dünyada?

Kimseye söylemeden gitsem ırmakların öte yanına

Pasaportumda geçersiz renkler olacak

Ölümden bu kadar korkmasam

Tehlikeli sokaklarda daha rahat dolaşacağım

Göğsümde

Yetim gömlek gibi suyu sızdıran sancı

Karşımda

Yediğim her yumrukta zafer çığlıkları atan bir halk

İçimde, işlenmemiş suç gibi saklıyorum seni

Yalnızlığı da bu yüzden seviyorum işte

Kendinden başkasına zararı olmuyor insanın

Mahalledeki herkes biliyor nasıl olsa; Usul, sen de bil 

Bu sefer de kaybeden taraf ben oldum. Bak

Nasıl da kahraman adımlarla çekip gidiyor sevgili

İRFAN

Ateşin gittiği âlemi merak eden gölgeler çekilmiş mutfaktan

Aşçılar, is tutmuş kazanın dibini avuçlarındaki külle ovuyor

Sırtımı dönüp yürümeye başladığımda anlayan kalmadı

Boş meydanlarda ne yaptığımı. Bilen yok

Konuşanı olmayan dillerde neden ağladığımı; elbet

Çıplak taşların soğuğuyla yüzümü neden yıkadığımı

Her yenilginin ardından

Issızlığa saklandığımı da kimseye söylemedim

Yol uzadıkça daha çok süslüyorum aklımdaki hayâlleri

Kömüre dönmüş kuş kanatlarıyla aşıyorum dağları

Ürküyorum yoldaki işaretlerden, kendimde konaklıyorum

Oysa dikkatli baksalar

İnsanlara inanan bir mermi bulacaklar şakağımda

Herkesin cebinde taşıdığı bıçak, benim etime saplı

Kuşkuyla kesecekler itaat kapısında önümü

Paramparça bir hayat işte elimde kalan

Çağıran senin sesin, bildiren senin sözlerin

Gözümü kamaştıran senin ışığın

Bu davet senden başkasından değil

Cehennemin her yanı üstüme tapulu bir tek

Doğuştan kara kuru adamdım, işim yoktu sofranızda

Dünyanın tek doğrusu olsam da

Biliyorum, masalın sonunu merak eden kalmadı içinizde

İNŞA

Çekip gidin bu viran binadan, duvarların kendine hayrı yok

Ağrıtmıyor artık ruhumu hiçbir şey ve

Kedilerin kalbime basarak akşam yemeğine yürümesi

Rahat olun, akvaryumda arıza yok

Balıklar nefes almaya başlar birazdan

Mutfaktan sızan vanilya kokuları

Eksik tarihin insana verdiği en güzel armağan

Hane halkı, ilk bakışta babalara zimmetli

Dolabın altında oğullara ilişkin ağır kuşkular

Annelerin dilinde her rüzgârda aynı kaygı

Arada durmayın, savaşacağız; kalanla yetinmeyi öğrenin

İsterseniz, kesici aletler de katılabilir kavgaya. Nasılsa

Mezarlıklarda arabulucu olarak kullanacağız duaları

Unutmayın; hatıralar, çiçeklerin olduğu vazoya konacak

Arkamı dönüp kurtuluyorum çektirdiğim fotoğraflardan

Mümkün mü bu, emin değilim; istemesem de kalıyorum

Eziyetin bu bölümünde. Sonunda öğreniyorum

Ölüler, arsızca büyütüyor kavruk çocukları

Gülün dallarına asmaya başlıyorum dertlerimi

Evin girişine kederli işaretler çiziyorum sebepsiz yere

Siz de çıkıp gidin artık bu eğreti bahçeden

Nereye isterseniz oraya kurun kutsal devletinizi

BEYAN

Şehirler, anneler ve sözcükler geç öğreniyor işin aslını

Gömlekleri ütülemek gerek, iş görüşmesi başlayacak

Toplantıda peçetelere sileceğiz elbette uysal bakışları

Suçu kabullendik; kavgaya hazırız, korkumuz yok

Payımıza düşen neyse öderiz, kaygılanmayın

Karşımıza kim çıkarsa onunla dövüşeceğiz

Dilsizlerin söylediği şarkılarda anlaşalım ilkin

Mekân kapanmadan namuslu gülüşlerle helalleşelim

En yakın komşumuz kadrolu tek düşmanımız

Sıralayıp dağıtalım kartları, şanslı olan kazansın

Belli ki kumar, kaybedeni kalbimize gömeceğiz

Tarihte sığınacak köşe kalmadı, saat erken

Çiçeklerin tane fiyatını öğrenelim; belki işe yarar

İki beyaz karanfil, birkaç kırmızı gül; mezatta servi çamı

Uyuyanları yıkayıp uğurlamak yetiyor teneşir tahtasına

Tasarruf ettiğim acıları erkenden harcadım

Kendimi korumak için sakladığım sabır tükendi

Taştan topraktan zırh diktim üstüme

Göğsüme fazladan açılmış iliği geç de olsa düğmeledim

Uzaktan bakıp durdum rezilliklerime

Suçu ben işledim elbet, ben yürüdüm kapınıza kadar

Merak eden varsa bilsin:

Gölgesi yeryüzüne vuran katil, benden başkası değil

KURAK RENKLER

Koyu renkli kadınları seviyorum, anneme benziyor hepsi

Annem kadar esmer, annem kadar kederli bu topraklar

Devleti yok hiçbirinin; hepsi kendi yurdunda yabancı

Hepsi gurbette doğuruyor çocuklarını

Hepsinin halkı bu mahallelerde yas tutuyor

Elbette bu ülkede öldürülüyor hepsinin kocası

Yanık renkli kadınları seviyorum 

Annemi hatırlatıyorlar bana. Annem

Akşamdan ıslatmayı unuttuğumuz nohutlar kadar sert

Fazla pişmiş ekmekler kadar kumral; bunu biliyorum

Bütün bir yüzyılın yetim zamanlarını

Oğul olarak yanı başında yaşadım onun

Kelimeler, annem kadar sabırlı

Ağır adımlarla çıkıyor merdivenleri ah ile vah

Bakışlar, belki de bu yüzden kahverenginin en ağır abisi

Kavruk renkli kadınları seviyorum

Gülümseyen edeple bakıyor hepsi hayata

Sesleri, dolapta bekleyen tencerelerden insaflı

Tekmil bereketi kullanarak çağırıyorlar komşuları sofraya

Soylu acıların ayrılmaz parçası oluyor kısık ateşte patates

Bebeklerin ellerindeki muhacir çalgılar

Bir tek çıplak tende çalıp söyleyebiliyor bildiği şarkıları

Kara renkli bu eziyeti seviyorum. Sorgusuz sualsiz

Temize çekiyor içimde arsızca büyüyen sefaleti

YEDİEMİN

Çocuklar,

Annelerinize dikkat edin

Onlar, tanrının yeryüzüne ilk armağanı

Şaşırmayın hemencecik olan bitene

Uzun kış gecelerinde gizli bir el

Ayaklarını sonsuza uzatmış evlatlara meyve soyar

Birbirine dolanmış bağcıkları

Kapı aralıklarında ütüler dişi kediler

Vakti kalmışsa seccadelerin baktığı tarafın

Dönüş yollarına asfalt döker duanın sonunda

Tespihler, usulca fısıldar dertlerini boşluğa

Tırnaklardan beyne ilerleyen sinirleri köreltin

Sabah tıkırtılarının kahvaltıdan daha önemli işi var mutfakta

Tenhada kimsenin bilmediği dilde anlaşır

Çaydanlık takımı ile ince belli bardaklar

Vakit ezanları bebek sesiyle fırlayıp çıkar yataktan

Her kadın, tarihin kuytuluk bir köşesine çekilip

En kahraman, en mazlum, en uysal ulus olacakken

Tutup oğul imparatorluğu kurarlar evin her yerine

Siz şımarık şehzadeler, oflayıp puflayarak girdiğiniz mezarda

Arkanızı toplayan anne varsa geçer not alırsınız meleklerden

Çocuklar,

Tanrılara özen gösterin

Onlar, annelerin hepimize son emaneti

MENZİL

Evladı gelecek diye

Cenneti boşuna silip süpürüyor telaşlı bir anne

Geç kalmadık, anlaşmamız gerek

Kavga vakti, eller tetiğe rehin; sıkın patlatın cerahati

Kokuşmuş balçıkla sıvayın çopur suratlarınızı

Fedailer, yaralarını deşip kanatsın ortalıkta

Her nasılsa ihanet bütün koşuların tek birincisi

Işığa pervane olanlar pahalı zevklerle değiştiriyor hayatını

İçli şarkılar söylüyor mutrip son model araba koltuğunda

Dindar halkın elinden kıl payı kurtulmuş

Lanetli kavmin peygamberine benziyor yüzüm

Gülün kapısı sıkı sıkıya kilitlenmiş ardımdan

Gezindiğimiz bahçeler ergen katillere emanet

Çul çaput giyinmiş komisyoncular ateşi harlıyor

Aynı renk bere takmış günah ile sevap

Ayırt edilmiyor şimdi ile sonra arasına sıkışmış alametler

Kim bilebilir zaten kutsal emirler arasındaki önceliği

Ruhumun bir türlü sığmadığı bu coğrafya

Bir uçtan bir uca benim olsa neye yarar

Tanrım, geçip gitti içimdeki heves

Terk ediyorum bana uygun gördüğün isimleri

Kalan yolu sahipsiz yürüyeceğim

Annem biraz daha bekleyecek; beklesin

Dağınık kalsın süsleyip durduğunuz yeryüzü cehennemi

Umarım; kendim dâhil herkes affeder bir gün beni

MİLAT

Telaşlı, ürkek ve acemiyim

Bir an önce annemi doğurmam gerek

Toprak aceleci, çekip gidiyor bulutların altından

Tohum, vakti gelmeden çıkıyor gurbete

Sıkı sıkıya sarıyorum bedenimi kundağa

Derinin üstünde düşmeyi unutmuş göbek bağı

Ağızda oynaşan süt dişleri, tencerede hedik kaynıyor

Beşikten yuvarlanan ilk kelime ayakları yerden kesecek

Önlük cebinde koca bir ömür bekliyor bizi

Emekleyerek öğrenilecek elbet

Her nerede saklanıyorsa kucak dolusu şefkat

Yeryüzüne fasulye taneleriyle yazılacak

Babaların gençlik yıllarında kullandığı kod adları

İlkbahardan sonbahara geçiyor ansızın hava durumu

Ahali meraklı: Ne olabilir yükselen çığlıkların sebebi?

Nereden çıktı şimdi bu cenaze?

Kaldırımda durup bizi alkışlayan kim?

Perdeyi üstümüze örten hangi mevsim?

Kuşbaz, güvercinin başını niçin ayırdı gövdeden?

Dağların yerini değiştirmek kimin fikri?

Toprağın işi suyun akışına yardım etmek

Kayık kör cahil, nereden bilecek nehrin aktığı yatağı

Bu kadar mesele etmeyin hayatın hayhuyunu

Öğrenin artık, anneler herkesten önce ölüp

Bir çırpıda çözüyor zorlu dünya dertlerini

TEVHİT

İnsanın annesi ölür mü gerçekten, mümkün mü böyle şey?

Tanrıların mezara girdiği nerede görülmüş?

Telaşlanmayın hemen

Serçeler de kapatıyor gözlerini bazen yorgunluktan

Uyanınca bahçedeki otları yolduk ilk iş

Vakitsiz çiçekleri topladık dağlardan

Lacivert gece, beyaz karanfil ve parmaklarımız kanadı

Baktık; ruh bitkin, tenden çekilmiş takat. Toprak,

Kuraklıktan dert yanıyor ıhlamur kokusuna

Kırık dökük bir ses sofraya çağırıyor evlatları

Durmadan boyu uzuyor yokluğun. Geç fark ediyor insan

Kemikler, asma dalından kolay kırılıyor. Kimse bilmiyor

Ana kucağından sonraki her yer gurbet oluyor çocuklara

Hayatımızın ortasına kurulmuş çarşıda

Bizden başka alış veriş yapan kalmamış

Sokak başını mekân tutan tezgâhtara inanacak olsanız

Herkes kendinden önceki birinin

Eksik bıraktığı ömrü bitirmeye çalışıyor

Yağmur başlıyor apansız, ayıpları örtüyor çamurun akarı

Terziler yıpranmış acıları tamir ediyor bir köşede

Meydandaki saat kulesi derdest ediyor kalan zamanı

Cemaatin önde gelenleri

Niyet ettikleri yere zorla gömüyorlar duaları

Anlıyoruz, meğer insanın annesi gerçekten ölüyormuş

Mümkünmüş böyle şey; inanmayacaksınız ama

Bir şey olmamış gibi her akşam uykuya dalıyormuş yeryüzü

DIŞ KALE

Bu murdar ömrü kendinize benzetebilirsiniz

Damarlarınızda dolanan kindar hayat

Size benzemekte zorlanıyorsa

Sesimiz rüzgâra, yürüyüşümüz dağlara emanet

Beklerseniz eğer serinlikte, uysal nehrin kıyısında

Uykuda; kürek başında, okyanusun en derin yerinde

Doğum ıslaklığı çepeçevre sarıp sarmalar çeperleri

Eriyen kar suları bozkırda at süren yağmura karışır

Sonunda akışkan renklerle temizlenir evin her yanı

Sokağa çıkma zamanı, kafa darbesiyle yırtılır zar

Gelin, paslı telle bağlayalım dünyanın iki ucunu birbirine

Göğün deliklerinden geçirelim elimizdeki ipi

Vakit varsa, inancımıza yakın mabetleri ziyaret edelim

Çocukların sırılsıklam kendine âşık olduğu

Büyüklerin aynalardan medet umduğu bu evde

Aç pencereyi, bırak uçup gitsin parlak renkler

Süslenmesi gereken ülkelere gönder malı mülkü

Uçsuz bucaksız çöllere yürüsün çimlere serili örtü

Koltuğun kenarında bekliyor nasıl olsa demli çay

Elektrikler kesiliyor, eşyaların içi karanlık

Şükür, bedeni kuşatan uysal sıcaklık

Daracık mağaradan size doğru bakıyoruz

Görür görmez tanıyoruz ait olduğumuz yeri, şaşırmıyoruz

Eşyaların kiri kaplamış insanların üstünü başını

İÇ KALE

Kumlara karışmış en küçük parçan olmalıydım senin

Saçlarının dibi kaşındığında tırnağının ucu mesela

Ekmek yapmak için ocağa odun dizerken

İşe yarasaydı keşke ateşe dair bildiklerim

Dizinin dibinde uyuklayan kedinin hırıltısı olmalıydım

Geceleri, elmacık kemiklerini görünür kılan mum ışığı

Cüzdanın kuytusunda saklanan yedek akçe

Yastığın içine dikilmiş uğurlu düğme

Uzun uzadıya yolculuklara çıkan bacakların mesela

Yoksul dünyayı emzirmekten

Durmadan emzirmekten yıpranan memelerin

Ayrılmaz bir tarafın olmalıydım senin

Koyu karanlıktan güneşe çıktığında

Kırpıştırmak istediğin kirpik ucu

Dudağın kıyısında ömür boyu duran utangaç hilal

Kimselere haber etmeden kapıda bekleyen eksik bakış

İçli aşk şarkıları söylemeye başladığında

Ağızda yuvarlanan kısık sesler

Daldaki meyveyi almak için en alt basamak

Uzaklara gitmek için atlas yelken

Sen ne olmamı istersen onu olmaya razıydım ben

Artık işe yaramıyor kalabalıklardaki varlığım

Anlıyorum; senin içinde senin yokluğun olmalıyım ben

ABDAL

Her sevgilinin ayrı sesi, ayrı kokusu olmalı. Yerini

Yurdunu yakacak kadar âşık olmalı insan aklındaki hayâle

Yolun büyük kısmının bittiğini söylüyor konu komşu

Büyük ihtimal menzil de görünür birazdan

İşim kalmadı okullarda öğretilen inançlarla

Resmi binalarda başlayan yangın umurumda değil

Üzülmek gelmiyor içimden vitrinde duran acılara

Adıma açılmış hiçbir davada savunma yapmayacağım

Bütün derdim içime saklanan tanrıyı bulmak

Öğrendiği ilk kelime, ilk günahı olan soysuz benim

Yağma benim evimden başladı, isyan eden söz bana ait

Başıma gelen belâyı sevmediğimi kim söyledi size?

Sıkıntıyla barışık olmadığımı da nereden çıkardınız?

Üstüme giydiğim dertlerin renginden size ne?

Çektiğim eziyeti benden almanızı

Beni avutmanızı kim istedi sizden?

Zahmete sırtımı dönmek istediğimi

Cefadan memnun olmadığımı nereden çıkardınız?

Annelerin yarım yamalak okşadığı çocuklar

Elbette yavaş yavaş ölür doğum günlerinde

Cesaretiniz varsa söyleyin, bilelim; yolcu

Sonu kendi topraklarına varmayan yürüyüşe nasıl başlar?

SIRÇA

En çok gülerken özlüyorum seni

Mutluyken eksik oluyorum en çok

Utanıyorum gözlerimi ışık içinde yakaladığımda

Sensiz rezil rüsva olacağımı

Benden iyi biliyordun. Öyle de oldu zaten

Tereddütsüz dayandın bu yüzden ölümcül ağrılara

Ben tuttum insanları seninle ölçüp biçtim

Senin güzelliğinle kıyasladım dünyayı

İçimdeki kurak toprakları, çorak yurtları

Sulak ülkelerden çok sevdim. Çaresiz,

Dağların kör yılanı olmaya razı oldum

Ortalıkta öylesine gezinen ceylan yavruları

Ağacın dibine sırtüstü uzanmış ürkek tavşan

Çitlerin kuytusunda boynu bükük keklik… Bak

Üstümüzde dolanan serçeler de unutmuş adımızı

Renkler, sesler, ışıklar, sokaktaki kokular

Gökyüzünde yaşlanan buhar kütleleri

Bedene yakışmayan bu can

Çekip gidiyor herkes kurulmuş saatin içinden

Yas tutmaya yanaşmıyor akrep ile yelkovan

Tekme tokat sokağa atılıyor ağırbaşlı mendiller

Senden sonra pek de bir şey gelmiyor elimden

Paslı kevgirle taşıyorum hâlâ evin içme suyunu

LAHİT

Açın yelkenleri, içine sığacağımız ülkeler fethetmeliyiz

Mağaza vitrinlerini çekip alın gözümüzün önünden

Bunca zaman aradığımız cehennem siz olabilirsiniz

Harabelerde oyalandık bir ömür

Elimizde gümüş saplı kazma-kürek

Kutsal mekânları deştik durmadan

İnançlı parmaklar şehvetli sözler kazımış duvarlara

Korkaklar mağaraya saklanmış; kararlıyız,

Bakirelerle sevişeceğiz piramidin içinde

İmparatorlukların kesintisiz zaferlere ihtiyacı var

Küçüktük ve mesai saatleri dışında

Kahramanların kemiklerini çalıyorduk şehir müzesinden

Define avcılarından öğrenmiştik: İnsan

Yanında götürmemişse tapınaklarda da bulamıyordu tanrıyı

Gelin el ele tutuşup boylu boyunca uzanalım toprağa

Bakın, yüksek basamaklı sahnede ne güzel anlatılıyor

Yuvalarını yakıp yola düşen kuşların efsanesi

Karanlıkta bu kadar sık okşamayın hatıraları

Ölüleri çok sevmeyin, yaraya tuz basıp susmayı bilin

Mayalanmış ekmeğe salça sürüp doyuracağız kalbimizi

Çocukların ellerinden zorla almak gerekecek mucizeleri

Deniz bitti, gün ekşidi, fedailer üstümüze yürüyor

Derleyip toparlayalım yelkenleri, üstümüzü taşlarla örtelim

Son kazdığımız bu çukur olabilir asıl yurdumuz

KADİM

Büyümüş olsaydım benim de haberim olurdu bundan

Yemek yerken nereli olduğum anlaşılıyor

İçtiğim sudan cinsiyetimi tahmin ediyor ucuz fahişeler

Yürüdüğüm yoldan, konakladığım şehirlerden

Soyum sopum, tarihteki kırışık düşler, ayıplarım

Törenlerde ön sıraya oturmak için gözlerimi ütülüyorum

Çığlığım pürüzlü, derimin rengi tehlikeli

İbadet için kutsal marşlar ezberliyorum okulda

Mağazada kollarıma yakışan giysi bulmam gerek

Nikâh salonunda en ücra köşeye yerleşecek sesim

Tutup

Saten bayraklara sarıyorlar intiharı. Topal komitacı

Devlet başkanının kalbine boşaltıyor mermileri

Haritaların altını kanla çiziyor parçalanmış bedenler

Tombaladan hangi millet çıkmışsa payıma

Sorgusuz sualsiz kabul ediyorum

Kurtulamıyorum yine de kasıklarımı şişiren günahtan

Yanlış tarafta olmayayım diye

Mahalleye taşındığım ilk gün önlem alıyor komşular

Adımdan önce

Yaşadığım yılları sorguluyor mahalle muhtarı

Büyüdüm mü; sanmıyorum, belki de hiç büyümeyeceğim

Yaşlanıyorum sadece boş zamanlarımda

ASHAP

Sevgi acemisi beden yanlış anlıyor okşamak için uzatılan eli

Çürümüş elmayı dişliyor tavşan, kuşun ağzında bozuk tat

Niyet kâğıdına üzgün surat çiziyor mahkeme başkanı

Kalem kırılıyor, son sözler eksik, davayı erteleyin

Herkesin kendi diliyle okuması gereken dua

Dağın eteğinde bekliyor bir başına

Mağaradaki şarabı gizli saklı içeceğiz bu kış

Umutsuzca bakıp durma önündeki karanlığa

Sıkı dur, çocuk ölülerine basarken ürkme

Bırak, sazın telleriyle boğsun mutrip

Şarkıları tek başına söyleyen sevgiliyi

Ayrık otları yerleşiyor tarlaya; yapacak pek bir şey yok

Ekmek bayatlayıp peynir küfleniyor

Yalın ayak yürüsek kuru yapraklar eziliyor alt katta

Kanepede oturan insanların yüzleri asık

Tarih boyunca nehir kıyılarına saklanıyor avcılar

Kim ne derse desin kendimi küfürle yarıştırıyorum

Yitip giden inançlarım oluyor her seferinde

Gün bitiyor, emekli bekçi sokağın ışıklarını usulca kapatıyor

Meydana bakan pencereleri cinayete şahit yazıyorlar

Ömrüm, usulca selam verip bitiriyor ibadeti

Çek artık elini ateşten

Sen dâhil, kimseye yakışmıyor bu kadar eziyet

ŞATTÜLARAP

Babaların erken ölümünde tarihin bağışlanmaz suçu vardır

Mümkün olsa bir gözden diğerine uzatacağız kirpikleri

Karşı ülkenin çöllerini el yordamıyla geçecek köstebek

Lastik ayakkabı giyen halkların siyatiği azgın

Sahra çadırında savaşa hazırlanıyor aşiretler

Ağrıları kesmeye yetmiyor enfiye kutusu

Yorgunuz; acımızı anlatırken kullandığımız kelimeler

Ekmek almaya yetmiyor, heybenin ağzı mühürlü

Seyyah da bilmiyor, kervan ne saklar hörgücünde

Çoraplarımı çıkarmadan giriyorum kupkuru suya

Parmaklarımı keskinliyorum saçları taramak için

Bu öksüz coğrafyada vakitsiz yeniliyorum

Pusulasız hâline ağlıyorum kum deryasının

Kapılar kilitliyken de duyuluyor komşunun hıçkırığı

Durun, yaşadığınız felaketleri anlatmadan önce

Biraz soluklanın Arabistan’ın eşiğinde

Büyümüş olsaydım ben, öyle yapardım

Babaların vakitsiz öldüğü doğrudur. Çok eskidendi

Hatırlar gibiyim, tuhaf gıcırtılar geliyordu tekerleklerden

İki nehir aynı anda kurumaya başlamıştı evin ortasında

Anneler hangi tarafı tutardı böyle bir kavgada

İçimizde bunu bilen olmayacak hiçbir zaman

GECİKMİŞ ISLAH

Herkes kalbine üflesin ahlaksız korkularını

Başkasının kapısının önüne atın kabahatleri

Tanıdığınız bahaneleri eve çağırın

İnsanların tenimizde açtığı edepsiz yara yerlerini

Ucuz sevaplarımız örtsün

Merhametli bir geçmiş yanıyor yatağın öteki ucunda

Biliyorum, sonu kötü olacak hikâyenin

Kurbanın boynundaki sicim

Elinde bıçak olanı boğacak ilkin

Bir an önce soğutmak gerek koltuk altlarını

Cevaplar nerede saklı, bilen var mı?

Kedinin mırıltısını dinleyip

Köpeğin uysal bakışlarına dikkat kesilelim

Bir an önce bulmak gerek kilidi açacak anahtarı

Mahkûm zorda, geciktik; kurtarıcımız ortalıkta yok

Kendimizden başka çare kalmadı

Kesik gırtlağı mavi ibrişimle dikip

Kanayan damara tuz basmak gerek

Bakın ve görün; tahammül avutmuyor beynimizi

Şişedeki iksir kâr etmiyor hastalığa

Ayağa kaldırın ellerinizi

İşe yarasın camlardaki parmak izleri

Çekip giden kahramanları tutmaya çalışın

Bakın ve görün, kardeş olması muhtemel bir gölge

Zifiri karanlığı demliyor bahçede

Çoban terk etmiş sürüyü, otlak sahipsiz

Kuzu arsız; köpek, önüne gelene sırnaşıyor

Suya bırakılmış sepetin içinde

Erken öldürülmüş baba, geç kalmış oğul

Kendine oyuncak arayan kutsal ayıp

Karşı kıyıda

Elimizi tutmayı çoktan bırakmış yol gösterici

Kuyuda ihanet, mağarada sabır, yolda düşkırımı

Ciğerlerimizde kısa boylu nefes

Etrafı sebepsiz yere voltalayan isyan

Zincirlerinden boşanmış inkâr ve cehalet

Bu böyle olmayacak: Kapanmayacak yara

Ayıplar asla bırakmayacak kavmimizin peşini

Günahların bedenimizde açtığı kanlı izlerini

Örtmeye yetmeyecek her sabah ödediğimiz zekât

Ortalığa saçıp durmayın artık içinizdeki rezillikleri

Edep yerlerinizden uzak tutmayı öğrenin insanları

SEVGİLİ

Dağların, nehirlerin, buruşuk kâğıtların üstüne

Kurşun kalemle kendi halinde gökyüzü çizsem

Bir avuç dolusu kum, bulutların altına

Açık kahverengi boyayla tepeler, maviye yakın deniz

Taşların bir ucunu ok, diğerini mızrak yapıyor birisi

Celeplerin işine gelmiyor etten paylarına düşen taraf

Kuru otlar kaplıyor tarlayı

Sarraflar, sadaka kutusunda koruyor servetini

Bacakların ortasında çıplak tene dair ahlaksız istekler

Sahte peygamberlere yetmiyor takvimde kalan günler

Eceli gelen tanrı mutlaka ölüyor

Kavga etmeden yaşamak mümkün mü bu hengâmede?

Ekmeği yemek, suyu içmek; sıra gelirse çiçeklere

Koklamak renkleri incecik limon kabuğunda

Miskin köpeğin yanına uzanıp boylu boyunca

Mümkün mü yıldızlara başka gözle bakmak

Sonbahar gelip geçmiş; bahçe kapısında fırtına izleri

Mevsimler daha sık değişiyor akşam üstleri

Hava durumuna güven kalmamış

Çömlekçiler bu kadar kırıp dökmeseydi keşke çamuru

Kemiklere yapışan acıyı söküp atmak mümkün olsaydı

Büzülüp iç içe girmeseydi morarmış damarlar

Zaman, yan yana gelme hakkı tanısaydı son kez
Sana, bana ve elbette boynu eğik her söze

Urgancılar, bahar aylarını çıkarmışlar ip balyasından

Çuvalın bize bakan tarafı kök boyayla süsleniyor

Günebakanlar söğüt gölgesinde soluklanırken

Hayvanlar koklayarak buluyor yönünü

Avcı, pahalı giysilerinden tanıyor avını

Ölüme usul adımlarla giderken korkak olurdum

Kendimi sahipsiz sorulara asardım en çok

Boynumda kadife kaplı kızıl muska

Ağzımın kenarına takılı kalmış imkânsız şarkı:

“Milletim nev-i beşer, vatanım ruy-i zemin”

Sırtımda yorgun dünyanın günahı

Altı mürekkepli kalemle çizilmiş geç kalma hâli

Size bir gökyüzü borcum vardı, altında uyumak için

Biraz engebeli yollar; yürüyesiniz diye

Sevişmek için beden, öpüşmek için dudak

Yaşamak için elbet, ayaklarınızın altına serdiğim toprak

Taşlar, ağaçlar, çiçekler; börtü böcek

Kavuşmak için dil, inanmak için ruh, fark etmek için kulak

Eziyeti ıslah etmek için korku

Kayıp cevabı bulmak için renk renk insan yüzü

Dağlara, nehirlere, buruşuk kâğıtlara

Kurşun kalemle kendi halinde birkaç satır yazı yazdım

Belli mi olur;

Yolunu şaşırmış bir berduş merak eder akıbetimi

Hayatımdan başka utanacağım ayıbım yok benim

Bilinsin; ömrüm de bir ısrardan ibarettir

KAPI ÖNÜNE BIRAKILMIŞ TERLİK

Dünyanın merkezi neresi, aranızda bunu bilen var mı?

Hani nerede gömülecek mevta?

Cenazeye arkasını dönüp giden soysuz da kim?

Dikkat edin, kuduz ahali dar sokaklarda linç edecek

Karşısına çıkan cemaati. Mahalleli,

Farklı kahramanlık hikâyeleri anlatıyor birbirine

Yazık, gidenin kim olduğunu bilen yok

Yolculuk başladı, sesler kesildi, etraf sus pus

Kelimelerden gayrı şahit kalmadı ortalıkta. Herkes

Kendi ağıtı, kendi ameli, kendi nefesi ile baş başa

Bir tüy düşse göğün kanatlarından yeryüzüne

Elbette yurdumuzu talan edecek

Kelebeklerin dinmeyen çırpınışı

Çakıl taşlarının içmediği dişi sular dökülecek toprağa

İçinizden biri söylesin

Bütün ömrü esir alan telaşlı koşuşturmalar nereye gitti?

Oturduğumuz sedir neden durmadan terliyor?

Sofrayı toparla

Ekmek ve peynir ayrı dolaplara konacak

Kaşık çatallar üst çekmeceye; sapları dış tarafa bakmalı

Kırıntılar, bahçenin hakkı

Gözlere dokunmayın, derli toplu dursunlar yüzün kenarında

Zaman doldu; sırtını dön ve yürü:

Dikişsiz beyaz gömlek, yalın ayak; baş açık, beden pirüpak 

Teneşire kurulmuş kemikler ilk defa rahat

Keyfini çıkar son kez sahnede olmanın

Bilinmezliğin anlattığı öyküleri dinlemeye başla

Suda yürümenin sırrına vakıf ol, dalgaların fısıltısını yorumla

Koyu bakışları karanlığın ardına sakla, kapat ışıkları

Elbet sana vereceği bir ders daha vardır sükûnetin

Sandıkları kilitle ve anahtarları uçurumdan aşağı fırlat

Sahipsiz terlikleri kapıya koymayı unutma

Olan biteni bulutlar fark ediyor ilkin; ardından minareler

Herkesten önce pazar günü koşup geliyor tabutun başına

Pencereden olan biteni izleyen kedi

Bin yıldır peşinden koşturduğu kuyruğu nihayet yakalıyor

Kuşlar, kafeste tutulmalarının sebebini anlıyor

Senin çektiğin ağrıların gıcırtısı bu, tüm evreni kaplayan

Gel, saçlarını tarayalım yeniden

Kâğıt makasıyla düzeltelim kırık uçları

Tekrarlanmayacağını bilerek

Yanaklara yapışan öpüşlerin değerini bilelim

Beklenen oldu: İşte karşınızda haziranın sekizi

Çıldırmış yağmur esir almış sokağı

Nemli deniz göğü parçalara ayırmış

Irmak, korkuyla ıslah etmiş kavak ağaçlarını

Doğrulabilsek bir an yattığımız yerden

Bu deli ağrıyı tanıyan tecrübeyle dokunsak birbirimize

Belki daha kolay olacak tanrının derdini anlamak. Sanki

Aramızdan biri daha öğrenecek kimi soruların cevabını

Bütün bir dünyayı sevgiyle kucaklayacak bu kollar

Ayrıldıktan sonra aramızdan

Bütün bu öfkeyi, nefreti, küskünlükleri bitirecek nefes

Olmadıktan sonra âlemde

Biz kırgınlığımızı hangi kelimenin üstüne yükleyebiliriz?

Hangi sözdür ki o, bir anda ısıtacak olan içimizi?

Tutup koklamaya kalksak kuytulara ekilmiş reyhanları

Garip, fesleğenler bile kaçırıp duruyor kokularını bizden

Kendimiz istedik oysa

Kekiklerin dağlarda bir başına kurumasını

Dikenlerin parmaklarımızı kanatmasını biz istedik

Kalbimizdeki deliklerden sızan kızıllıktan

Şikâyet eden bu cahiller de kim?

Acı, acıyla kıyaslanabilir mi?

Ölçülebilir mi gerçekten aldığımız hangi soluk

Diğerlerinden daha sert saplanır göğüs kafesine

Söyleyin: Annelerin ölümü

Tanrının ölüsünden başka neyle kıyaslanabilir?

Bir anne gözlerini kapattıktan sonra

Nereye sığar hayatın geriye kalan sancısı?

Bak, bahçedeki biberler büyüyor

Domatesler boy atmaya başladı, böğürtlenler rengârenk

Gölgeler yeşil, vakitler kırık dökük… Asma yaprakları

Sarılıp sarmalanmış sofraya oturmayı bekliyor.

Yeşillikler taze; az daha bekletsek daldaki elmaları

Diş izleri, ağzı ıslaklığa boğacak

Yine de eksik olan bir şeyler var avluda

Dışarıda büyük bir felaketin ayak sesleri duyuluyor

Orada burada rahatça dolaşan rüzgârda tuhaflık

Yeryüzü, ikinci bir emre kadar boşaltılmış

Evlerin tümü taşınmış sokaktan

Caddeler tenha, pencereler ıssız

Kapılar sökülüp atılmış menteşelerinden

Tanıdık yüz kalmamış ortalıkta

Biraz durup dinlensek

Bu anlamsız güne hazırlanırken ruhumuz

Tutup son kez birbirimize baksak

Belki boşuna yaşanmış olmayacak bunca eziyet

Şimdi söyleyin, öğrenelim

Kurdun kuşun kısmetini çalmaya çalışan bu zalim kim?

Anlatın, anlayalım; nasıl bir rezil cesarettir ki

Ölünün terliklerini geçirip ayağınıza

Çıkıp gideceksiniz taziye çadırından?

Yağmur durdu, sesler uyudu, etraf inzivaya çekildi

Suyla korkutulan kuduz köpek de ayrıldı meydandan

Ve artık öğrendik hepimiz şu iki sorunun cevabını

Bir:

Dünyanın merkezi, annelerin kalbidir

İki:

İşte burada; karşınızda, dimdik duruyor gömülecek mevta

  

hiçlik kapısına asılı

KARANLIK ÇANI

(hamse mesnevinin dördüncü parçası)

Sedat Şanver

İletişim

sedatsanver@gmail.com

yazikulturu@hotmail.com

Baskı Öncesi Hazırlık

Yazı Kültürü

Baskı

Bassaray Matbaası

Sanat Caddesi, No: 1/5 Çamdibi İş Merkezi

Çamdibi/ İZMİR

0.232.457 71 48

Baskı Tarihi: 10.10.2016

Yazı Kültürü

Yerel Süreli Yayın

Sahibi ve Sorumlu Yazı İşleri Müdürü: Sedat Şanver ÖĞE

Yönetim Yeri: Atatürk Mahallesi, 927 sokak No. 4/ 1

Bornova/ İZMİR

0.507.801 22 37

issn: 2146-5290-16